Al heel in de verte kondigde de helse machine zich aan. Stil als het hier is, valt alle herrie extra op. We hadden ze al bezig gezien aan de ingang van het straatje bij de Route Nationale: mannen met graafmachientjes, rood-witte hekken, grote rollen kabel. Nu naderden ze ook ons huis via het onverharde weggetje uit het zuiden. Zou het nu dan eindelijk… ?

Dat er iets zou gaan gebeuren, wisten we. Het begon er vorig jaar mee dat er naast de vuilnisbakken op het kruispunt een nieuw hoogspanningskastje verrees. De bouw van het kastje verliep al met horten en stoten. Nadat het fundament was gestort, was er een paar weken geen activiteit. De rollen koperdraad bleven al die tijd keurig op hun plaats (dat moet je in Nederland niet proberen, zomaar langs de kant van de weg laten liggen). Toen we de hoop op voortgang al bijna hadden opgegeven, kwamen de mannetjes terug en plaatsten een crèmekleurig huisje, inclusief waarschuwingstekst en herkenningsplaatje.

Tijdens die werkzaamheden – ergens in het voorjaar 2017 – kwam een man van de EDF langs om te vertellen wat het doel van dit alles was. Een deel van de bovengrondse elektriciteitskabel zou ondergronds gaan, waardoor enkele palen naast ons huis zouden vervallen. De paal waarlangs onze toevoer loopt, zou worden vervangen. De toevoer bleef gewoon bovengronds, want we gaan de moderniteit niet overdrijven hier, hè. Hij zou binnenkort terugkomen om alles uitgebreid toe te lichten.

Vervolgens gebeurde er een half jaar niks.

Het werd eind oktober. Het hoogspanningskastje stond nog steeds niets te doen. Daar verscheen weer dezelfde EDF-employé met een map tekeningen onder de arm. Het zou nu echt binnenkort gaan beginnen, zei hij, en hij kwam nog terug om onze handtekening op te halen – we moesten beiden tekenen om de werkzaamheden goed te keuren – binnen veertien dagen. Ja, zeiden we, dat is goed, maar hou er rekening mee: eind november zijn we er niet. Nee, nee, dan zou hij al lang zijn geweest.

Vervolgens gebeurde er drie maanden niets.

En nu? Overal in de buurt worden sleuven gegraven, kabels uitgerold, buizen gelegd, wegen afgesloten, moddersporen achtergelaten. Want ja, ook hier regent het extreem veel ondertussen. Toen de graafmachine onze poort naderde, kwam de oppergraver onze tuin in wandelen. Ja, het zou wel handig zijn als we onze auto alvast even aan de andere kant zouden zetten als we er nog uit wilden vanmiddag, en nee, van een nieuwe paal of van handtekeningen wist hij niks.

Halverwege de middag viel het machinegeraas stil.

Ze waren klaar zover. Nee, net niet het hoogspanningskastje bereikt.

Er ging een hekje om de kabel en dat was dat. Morgen verder? Nee, dat ook niet. Misschien over twee weken, misschien later. De oppergraver haalde zijn schouders op op een typisch Franse manier. Ze zouden ooit verder gaan, maar wanneer?

Wordt vervolgd…