Tjonge, wat werken die mezen in mijn tuin hard. Pa en Ma Mees zoeken van zonsopgang tot zonsondergang de lekkerste hapjes voor hun kroost, dat in een aftands mezenhok aan de schutting luid zit te piepen.

Het hok doet al jaren dienst als mezenonderkomen, soms zelfs twee keer achter elkaar. Op de aanvliegroute voor hun huidige woning liggen een paar handige druivenranken voor de tussenlanding.

Natuurfotograaf zal ik wel nooit worden. De volharding die het mezenpaar aan de dag legt, kan ik bij lange na niet evenaren.

Pa of Ma Mees strak op de digitale plaat vastleggen is een geduldwerkje, en helaas is geduld niet altijd mijn beste kant. Die beesten zijn watervlug; de meeste foto’s die ik gemaakt heb, laten alleen een bewogen vlek zien (zoals hierboven), een staartje uit het mezengat of een lege druivenrank waar net nog Pa Mees zat. Pff, wat een vak! Maar goed, hieronder staat-ie dan, met dikke worm.

Dat zijn kindertjes er maar lekker van mogen genieten.

Update 10 mei 2010

Vanochtend hipte en fladderde er wel een kwartier lang een nieuwsgierig winterkoninkje rond het mezenhuis. Pa Mees liet zich er niet door van de wijs brengen en voederde driftig door. Zodra hij kwam aanscheuren, maakte het koninkje zich even uit de voeten, maar even later was hij er weer: op de tak, op de schutting, op de andere tak. Voor zover het minibrein van het winterkoninkje zoiets toe zou laten, zag je ‘m denken: ‘Wat is dat voor gepiep?’