Bijen zwermen in file rond een kiertje tussen een raam en een buitenmuur van ons huis. Ergens in de spouw moet het druipen van de honing en in de centrum van de nijverheid zit de koningin braaf te broeden op haar eitjes.

We zijn erg vóór bijen, maar we vonden ze net iets te nabij. Wat te doen? Bij de Gamm’vert, een plaatselijke Intratuinachtige waar we eerder stoere gereedschappen als een kettingzaag en een bosmaaier hadden gekocht, hadden we imkerspullen zien staan. We vroegen de vriendelijke bedrijfsleider of hij een imker kende en kregen meteen een visitekaartje van een amateur-bijenhouder.

Er stond apiculteur: imker. En: ‘Ik kom gratis uw zwerm ophalen’. Ja hoor, zodra we belden – ook al was het zaterdagmiddag – stond meneer Labarthe bij ons op de stoep. Hij werd helemaal blij toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen, want behalve bijenhouder was hij ook groot vogelliefhebber, en ja, les Pays Bas, dat is toch wel het vogelwalhalla bij uitstek.

Jammer genoeg kon hij de zwerm niet bereiken om ze levend te pakken te krijgen, hoe ijverig hij ook met zijn rookapparaatje blies. Te ver weg, verstopt in de muur. Maar ze zijn niet agressief, verzekerde hij ons, en als we er toch te veel last van kregen, kwam hij wel terug met une bombe. Nee, word maar niet zenuwachtig, het huis blijft staan: een insectenverdelgingsmiddel heet hier ook een bom.

Zo’n paardenmiddel gaat ons te ver. Ook in Frankrijk zijn er steeds minder bijen vanwege de bestrijdingsmiddelen voor de landbouwgewassen. De grootste boosdoener volgens meneer Labarthe? Je zou het niet zeggen: het zo fris en onschuldig ogende koolzaad. We laten het raam voorlopig maar dicht, zodat Maja en haar vriendjes fijn door kunnen zoemen. We hebben ze hard nodig.