Een vast onderdeel van ons leven in Frankrijk is de hondenschool. Sinds twee en een half jaar hebben we een harige huisgenoot, Louie. Vanaf het begin gaan we op donderdag naar de Nederlandse Judith, die in Trie-sur-Baïse een camping annex hondenschool runt.

Louie is een jachthondje, een spaniël – épagneule bleu de Picardie staat in zijn hondenpaspoort. Hij is slim, vrolijk en enthousiast en hij neemt zijn taken als jachthond erg serieus. Bovendien is hij razendsnel. Dat resulteerde er in het begin in dat we ‘m geregeld kwijt waren. Met al die konijnen, reeën, hazen, bisamratten, patrijzen en andere interessant ruikende beesten rond ons huis móest hij er soms vandoor en kwam hij maar met veel moeite weer terug. Nu, na een substantiële investering in opleiding, gaat het stukken beter.

Op de dagelijkse lange wandelingen – ’s ochtends én ’s middags zo’n uur en een kwartier – loopt hij aan een lange lijn. Daardoor heeft hij ruimschoots de gelegenheid om taluudjes op te springen of een greppel in te duiken. Hij komt bij je als je ‘m roept en blijft netjes naast je lopen als we een stukje langs de weg moeten lopen. Komt er een auto voorbij? Louie gaat uit zichzelf zitten.

De hondenschool is zo’n gezellige club – dat vinden zowel Louie als wij zelf – dat we er voor de lol blijven komen, ook al heeft Louie inmiddels wel vijf diploma’s! Judiths hondenschool heeft nauwe banden met een dierenclub in de buurt, Les Amis des Animaux, ofwel ‘De Dierenvrienden’. Anders dan de Franse naam doet vermoeden, is het een hoofdzakelijk door Engelsen gerunde club, die voor in de steek gelaten honden en katten een nieuw pleeg- of adoptie zoekt, waar dan ook in Europa.

Afgelopen zondag organiseerde Judith weer een hondenfeestje om fondsen te werven voor de vereniging, dit keer natuurlijk met het niet zo verrassende thema ‘kerst’. Er was een verkiezing voor de best verklede hond en ook een voor het best verklede team. Jammer, Louie kwam niet in aanmerking zijn baasjes waren te lui geweest om hem in een outfit te steken. Wel won hij bijna de ‘stoelendans’ waarbij de hondjes bij het stoppen van de muziek zo snel mogelijk moesten zitten. Daar is-ie geweldig goed in.

En vandaag waren we bij de dierenarts. Niet vanwege een probleem, maar omdat we over een dag of twee de oversteek maken naar Engeland, waar we kerst gaan vieren. Om de grens over te mogen, moet er ontwormd worden onder toezicht van de dierenarts, die vervolgens een handtekening en stempel moet zetten in het hondenpaspoort. Gelukkig is Louie een gulzige eter en werkte hij de twee ‘brokjes’ met smaak naar binnen.

De reis naar de Engelse kerstboom kan dus zonder problemen beginnen. We wensen iedereen gezellige feestdagen en een goede jaarwisseling. In Engeland doen ze gelukkig niet aan vuurwerk – ook dat zal Louie op prijs stellen!