Afscheid nemen is niet fijn, maar het moet af en toe. Dan kun je het maar beter goed doen en in stijl, onder het genot van een lekkere lunch bijvoorbeeld, of een mooi glas wijn. Of beide, zoals dochter I. en ik deden, een paar dagen geleden. Ze zit nu ik dit schrijf in het vliegtuig naar Rome, waar ze het komend jaar (of langer, of misschien korter) gaat werken als webconsultant voor de Millennium Campaign van de VN.

Wij sloten haar recente Rotterdamse periode af met een lunch bij sterrenrestaurant Ivy in het Jobshavenkwartier. Als we dat voortaan altijd zo doen, mag ze wat mij betreft vaak terugkomen en weer naar het buitenland vertrekken!

Wij kunnen het na afloop alleen maar bevestigen: Ivy wordt meer dan terecht overal de hemel in geprezen. Je komt er niet alleen voor geweldig eten alleen: alles is er hier op gericht om je een supermiddag te laten beleven.

Zoals overal waar op hoog niveau gepresteerd wordt, lijkt het alsof alles vanzelf gaat. Je weet dat het iedereen hier deel uitmaakt van een complex werkproces, waarin alles precies in elkaar moet passen om de gerechten prachtig afgewerkt en op tijd te serveren. Je ziet dat iedereen in de open keuken en in de bediening voortdurend bezig en alert is. Toch heerst er een uiterst ontspannen en rustige sfeer.

Ondertussen wisselen de sensaties in mond, neus en ogen elkaar af. We kregen voorafgaand aan het lunchmenu een hele serie bijzondere amuses, zoals een mini-minicornetje met piccalillyijs en een randje dropkruimeltjes – een van de signature dishes waar chef François Geurds bekend mee is geworden. Alleen al de manier van serveren, in zo’n grappig zwart standaardje, is iets waar ik helemaal blij van word.

Mijn iPhone maakte af en toe per ongeluk 😉 een fotootje van al het lekkers dat passeerde. Ik kan ze niet allemaal laten zien – die van de doorzichtige gepekelde kabeljauw op een crème van foie gras en blokjes kalfswang is van de weeromstuit hartstikke onscherp, bijvoorbeeld. Dat maakte de smaak er niet minder op.

Hoe krijgt de chef het rundvlees zo zacht, mals en smaakvol? Doordat het ten eerste absoluut topklassevlees is, maar ook door het langzaam op heel lage temperatuur te garen. Absolute culinaire kunst. Zo zullen we het nooit voor elkaar krijgen in onze liefhebberskeuken. Hoe we ons best ook doen!

En wanneer was ook weer de laatste keer dat ik suikerspin at? O ja, bij de koffie bij Ivy! Wat een gezellig gepluk in het wolkje rond die hemelse framboosjes. Hoe kun je beter afscheid nemen van Rotterdam? Daar komt I. vast nog eens voor terug uit Rome.