Vandaag zijn de winkels dicht. Het is Toussaint, Allerheiligen, een vrije dag voor de Fransen. Dat betekent dat de kinderen een lange herfstvakantie hebben – nog twee dagen vastgeplakt aan vorige week. Dat komt goed uit, want het is hier uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar. Flink over de twintig graden zelfs. La Dépèche, de regionale krant, maakt melding van een buitengewoon lang badseizoen aan de zuidelijke stranden.

Ook in de bergen was de vakantiesfeer goed merkbaar. Hele families maakten aan het einde van oktober een uitstapje naar de ‘cirques’, spectaculaire keteldalen in de Pyreneeën. Ook wij profiteerden van het mooie weer en bewandelden het Cirque de Gavarnie en het Cirque de Troumouse. Vorig weekend Gavarnie (met Bert en Klazien) en afgelopen zondag Troumouse (met Joost en Lilian).

Het wereldberoemde Gavarnie is een enorme toeristische trekpleister. In de zomer is het file-lopen. Zelfs wie slecht ter been is of gewoon niet van lopen houdt, kan de hoogste waterval van Europa met eigen ogen aanschouwen. Vanaf het dorp brengt een ezel of pony je tot aan de pleisterplaats in het dal. Alleen als je echt dichtbij wilt komen, zul je je nog een beetje extra moeten inspannen.

Natuurlijk kun je dat ‘makkelijke’ pad midden door het dal ook terug lopen, maar zo verdien je geen after-hike biertje. We liepen de wat sportievere variant, hoger langs de steile wand en op het laatst via een zigzagpad steil naar beneden. Met uitzicht op veelkleurige bossen!

Vlakbij Gavarnie ligt het keteldal van Troumouse, iets minder bekend, maar zeker zo mooi. Er loopt een weg tot bijna bovenaan. Er is een parkeerplaats op 2100 meter, vanwaar je in een uurtje heen en weer kuiert naar de beroemde Cabane de la Vierge, een hutje met een enorm Mariabeeld; hét uitzichtpunt vanwaar je het hele dal kunt zien.

Dat lijkt aantrekkelijk, maar: te makkelijk. Er moet wel gewerkt worden. We deden het complete rondje te voet. De auto bleef beneden bij de kapel van Héas, en wij liepen zo ongeveer 650 hoogtemeters naar boven en beneden en 17 kilometer in het rond. Hoogtepunt van de wandeling wat mij betreft: Lacs des Aires in de kom van het dal. In de zomer zijn daar schapen en koeien, nu alleen maar gras en keutels. Aan alle kanten torenen de bergwanden en -toppen duizend meter erbovenuit. Niets dan rotsen en ijs. Ongenaakbaar, miljoenen jaren oud.

Eind oktober heb je weinig concurrentie van andere wandelaars. De meeste mensen die met de auto naar boven rijden, blijven angstvallig dicht bij hun voertuig. En zodra je tien minuten onderweg bent, zie je maar een handvol andere liefhebbers. Onze weg terug ging over rotsige paden – gelukkig niet al te smal – langs de steile wanden naar beneden. Voor een finishbiertje moesten we 20 kilometer verderop zijn in Luz St Saveur, want uiteindelijk was het toch echt ver buiten het toeristenseizoen. Hoe warm het ook was.

Oh ja, en om het circus compleet te maken: onderweg stak ook nog een dikke gems ons pad over.