Gisteravond priemden vanuit de nis boven de haard twee oogjes de kamer in. Bekende oogjes: die van de zevenslaper die bij ons in huis woont.

De zevenslaper ofwel relmuis is een grijs, muisachtig diertje met een pluizige staart en een spits neusje. Twee jaar geleden snoepte er een ‘s nachts van de appeltjes in de fruitmand, dit jaar zagen we ‘m af en toe op de muur of de balken van de woonkamer of hoorden we gescharrel tussen vloer en plafond. Een onschuldig beestje. In het Frans heet-ie loir, en er schijnt er hier al jaren een te wonen, zeggen de buren.

Maar die nis. Juist die middag was Gert met purschuim in de weer geweest om de gaten daar te dichten. Dus relmuis sprong zenuwachtig heen en weer omdat-ie zijn vertrouwde weggetje kwijt was.

We hebben ‘m maar een beetje laten gaan en zijn gaan slapen.

Toen Gert vanochtend slaperig boven de wc stond, dacht hij eerst dat iemand (ik?) vergeten was door te trekken, maar al snel zag hij de vermeende drol spartelen en begreep dat de relmuis bezig was met zwemoefeningen.

Wat nu?

Doortrekken was geen optie. Vangen? Maar hoe? Door een plastic zakje zou hij zich binnen de kortste keren heen knagen. Een natte muis en een kartonnen doos leek ook geen goede combi. Gelukkig stond er een grote glazen weckpot voor het grijpen waarvan de zware deksel op een kiertje kon.

De manhaftige eerste stap was gezet. Maar hoe verder? Loslaten is een diervriendelijke optie, maar loslaten in de tuin zou betekenen dat de loir in één streep weer terug het huis in zou sprinten. De auto stond ingepakt klaar voor de vakantie, dus de muis is met pot en al een kilometer of twintig naar het zuiden meegereisd. Bij een sappig maïsveld hebben we afscheid genomen. Hij heeft niet eens omgekeken!