Toen we eind augustus in Portugal waren, begon hier in de tuin het grote rijpen. Vóór onze vakantie hadden we de eerste twee oogsten al binnengehaald: in juni prachtige kersen en in juli en augustus een klein deel van de duizenden en duizenden mirabellen die er dit jaar in de bomen hingen. Je hoorde de takken bijna een zucht van verlichting slaken toen we kwamen plukken. Kleindochter Elske toonde zich meester-ontpitter en inmiddels staan er weer tientallen nieuwe potjes mirabellenjam in de rekken.

En nu is het dan vijgentijd. We hebben twee omvangrijke bomen: een met lichtgroene vruchten en een met paarse. Kleintjes weliswaar, maar wel heel veel kleintjes. Bij het plukken hebben we zware concurrentie van allerlei zoemende beesten, dus het is zaak om heel rustig te bewegen en goed te kijken of er geen wesp of hoornaar zich tegoed zit te doen aan de vijg die jij net op het oog had.

Vijgenchutney, vijgenjam, vijgenconfit, vijgenazijn… genoeg ideeën om de opbrengst te verwerken. Veel te veel om zelf allemaal op te maken natuurlijk, dus de volgende keer dat we met de auto naar Nederland komen, staat er weer een flinke krat uitdeelpotjes achterin. Je mag je bestelling alvast plaatsen 😉.

Gisteren en eergisteren heb ik me gewijd aan de kweepeer. Hoewel het merendeel al op de grond lag (dat ziet er niet echt fris uit…) hing er nog genoeg voor een poging tot cotognata of membrillo. Het eerste woord staat voor de Italiaanse variant en het tweede is Spaans voor ongeveer hetzelfde: een roodbruine, zoete pasta. De Italianen eten ‘m als snoeperij, de Spanjaarden bij manchego, een harde, scherpe kaas.

Kweepeer is een ouderwetse, knobbelige vrucht die je niet zo kunt eten. Er zit een donzig laagje op de schil en hij is keihard. Pas na langdurig koken, veel roeren en laten rusten wordt het een onweerstaanbare lekkernij.

Het wonderlijkste van de kweepeerpasta is de kleur. Als je de kweepeer schilt, is-ie heel zachtroze, een kleur die iets intenser wordt als je ‘m kookt, en die heel langzaam verandert naar een soort baksteen-rood als de pasta klaar is. Ik maakte van het kookvocht nog een siroop met een kleur die er ergens tussenin zweeft.

Voor de jam die ik vandaag wil maken, kwam Gert net binnen met een emmer vol vijgen. “Ik heb alleen geplukt waar ik zonder ladder bij kon”, was de begeleidende tekst. “Ik denk ongeveer vier kilo.” Dus: aan de arbeid nu, dan moet ik straks weer ruimte maken in de rekken, voor naar schatting 16 potjes vijgen-sinaasappelconfiture.

Zijn er liefhebbers in de zaal voor een potje Zuid-Franse zomer?